Establezo afinidade con diferentes manifestacións da natureza que están en sintonía con estados internos da miña alma. Busco achegarme á totalidade, como o artista taoísta. Son sensible a paisaxes onde experimento a orde natural, onde os opostos intégranse e o vivo e o morto conviven, Eros e Tánatos.
Os paseos diarios son fundamentalmente pola costa. Na praia converxen dous mundos inmensos, o mar e a terra. As mareas arrastran a praia dúas veces ao día e as ondas moven os residuos. Os ritmos da praia e o movemento entre a auga e a terra modelan as miñas emocións e o meu sentido do tempo e o espazo.
Os elementos naturais que encontro, pedras, paus, cunchas, plumas, algas...son vividos como símbolos no meu estudo, onde establezo unha relación íntima que me conecta cos antepasados, co primitivo, co meu organismo e co neno que xoga. Teñen un carácter sexual, os paus son fálicos, as cunchas lembran á vulva etc.
Parecémonos a árbores, símbolos de crecemento, co tronco ergueito, os brazos longos e as pernas enraizadas á terra. Os paus cos que traballo son os restos das árbores, agrisados e erosionados polo sal do mar e o paso do tempo. Incorpóroos aos cadros como símbolos da caída, do desgaste, da brevidade da vida e en particular da impotencia, dos límites, de manterse na frustración.
As cunchas e caparazones son tesouros do mar, con formas que reflicten as súas etapas de crecemento e protexen ao vulnerable ser que vive no seu interior. Con estes elementos traballo o meu coraza ríxida e a retirada do mundo ou dificultade de contacto. Tamén as pedras son símbolos de dureza, de resistencia e suxiren o concepto de eternidade.
A orixe do proceso de traballo é emocional. Imprimo sobre tea fotografas de paisaxes cos que ecoo, analogías do meu estado interno. Pinto sobre elas alterando cores e formas ata axustarse ao estado de ánimo que pretendo transmitir. Encolo sobre madeira as teas elixidas e incorporo elementos naturais atopados que converten as pezas en relevos.
Utilizo ceras, resinas e pinturas para integrar e formar un todo entre o fondo (plano emocional) e os elementos naturais en relevo (plano visceral). Coa pintura (plano mental) transmuto a materia e abordo o proceso de transformación máis sutil. Ao aplicar lume, a cera e os pigmentos parecen disolver a rixidez dos caparazones, cunchas e pedras. Os paus podrecidos transfórmanse en alimento á vida, que pinto con aureolas e lascas de pigmentos de cores. A nivel simbólico o manterse na frustración, na caída, dá pé a un renacemento.
Coa pintura as fronteiras se desdibujan, os elementos mestúranse e os opostos atopan o seu terreo común. Pinto e transformo os aspectos inertes e difíciles en novas paisaxes dispoñibles para a vida e o crecemento.
Camiñando, a mirada foise ampliando e dirixindo á espesura da vexetación, captando a relación entre a luz, as malas herbas e as ramas entrecruzadas de árbores e arbustos. Atraído polo crecemento natural, afastado do punto de vista da utilidade e a orde produtiva, o estudo énchese de maleza, coa miña necesidade de incorporar crecemento libre, silvestre, vigoroso e adaptado ao medio.
O traballo artístico axúdame a entenderme a min mesmo, a crecer e a mostrar aos demais o que realmente son, a miña esencia. Utilizo a creación como o contedor fundamental dos meus procesos de transformación. A miña obra é o resultado da relación coa escuridade, coas transicións difíciles e tamén co vibrar do fluxo da vida.